Zavičajne misli su zelene i hrane,
k’o što Pešter zelenim hrani i gaji.
Zavičajne misli su zelene i stamene,
k’o što su zeleni i stameni meandri Uvca.
Zavičajne misli su zelene i moćne,
k’o što su moćne Vapa i Grabovica u proljeće,
kad u koritu nose snagu zimskih snjegova.
Zavičajne misli su gizdave,
k’o kameni ukrasi Ledene pećine.
Šarene k’o sandžački ćilimi, ručno tkani.
Zavičajne misli su tople,
k’o sunce iznad Šarskog krša.
Gnijezde se visoko k’o bjeloglavi orlovi.
Zavičajne misli griju,
k’o krilo sjeničke majke, nabrane k’o dimije tumajlije.
Pišu se k’o ašik i berićet,
k’o opstanak i išaret.
I zavičajni snovi su zeleni,
dolaze onima koji ga ljube i brane.
I žeđ je za zavičajem zelena.
I samo se zelenim utoliti može.